Contact
Zoeken
Net voor de covidperiode van 2019, wilde ik een vlammend stuk schrijven over hoe goed ik die Lyme-duivel bij de staart had gegrepen en hoe ik langzaam weer meer energie gekregen had voor andere dingen, dan alleen maar ziek en ellendig op de bank hangen. Ik twijfelde: nog even wachten.
In drie dagen plat
Dat was maar goed ook, want niet lyme of corona maar die booster, het derde covid- vaccin, legde me in drie dagen plat. Alle symptomen kwamen in een halve week terug; de pijn in gewrichten en spieren, de zware vermoeidheid, de mist in het hoofd. Wat ik in al die jaren leven met de ziekte van Lyme niet had gehad, kreeg ik er nu bij: een depressie.
Wegzakken in ziekte, angst en somberheid, ja, het mocht even van mezelf. Deze had ik niet zien aankomen. Maar ik heb in mijn lijf, net als iedereen, dat kleine overlevingsdingetje. Dat celletje, dat ‘Hoop’ heet. Dat roerde zich weer. Ik was eerder zover gekomen, ik zou me toch niet laten wegstrepen door Moderna?
Nu gebeurde er een wonder
Nee, ik liet me niet uitgummen. Ik pakte voor de tweede maal mijn programma op en nu gebeurde er een wonder..
Ik had me de afgelopen zeven jaar toegelegd op de bewegingen van Qigong. Een Chinese bewegingsleer, die iedereen kan beoefenen, hoe ziek en bedlegerig je ook bent. Ik had daar baat bij, mijn spieren bleven nog een beetje bewegen, de meditatieve vorm bracht rust en ik kon me ontspannen. Niet onbelangrijk als je een chronische ziekte hebt, maar nu dompelde ik
me er helemaal in. Ik gaf me er aan over en reisde strompelend naar retraites, trainingen en cursussen en ik reisde naar binnen.
Al die jaren had ik me tijdens de zoektocht naar beter worden op de buitenwereld gericht maar ik was vergeten om ook naar binnen te reizen. Pas toen ik dat ontdekte, begonnen er zaken te veranderen. Ik ontdekte de kracht van de innerlijke beweging. De levensenergie die daarmee gerealiseerd kan worden. En de kracht van inzicht: begrijpen wat er gebeurt in je lichaam, in je mind, in je hart en wat je daarmee zelf kan. Vooral wat je zelf kan en hoe je daar iets mee kan veranderen. Het is ongelooflijk, wat er dan gebeurt. Ik kreeg die duivelse staart weer in mijn handen! Ik ging van ziek-zijn naar niet-meer-ziek zijn.
Er is gedurende die transformatie veel gebeurd. Ik ben veranderd. Ik ben een ander mens geworden, in een ander lijf. Er kwam inzicht, bewustzijn. Bewust zijn! Begrijpen wat accepteren en aanvaarding betekende. Maar ook dat het niet zo zeer de genezing is wat je nodig hebt, zoals dat in de boekjes staat, maar dat héél worden belangrijker is. Helen is voor mij accepteren dat de kwaliteit van je leven nog steeds aanwezig is. Je leven niet langer laten beheersen door het ziekzijn, want je bent meer dan die zieke cellen. Je thuis voelen in je lichaam, ontspannen door het leven gaan en weer de draad kunnen oppakken, maar dan wel op een andere manier.
Nee, ik ben geen ‘zwever’, ik sta met twee voeten op de grond, maar wel met mijn hoofd naar boven gericht. Zo heb ik twee werelden in me en voel me daar geweldig bij.
Het wordt nooit meer zoals het was. Dat is zo’n belangrijke les, maar het wordt wel weer goed.. beter zelfs. Het lichaam beweegt mee en richt zich op, wordt sterker, met vertrouwen in zichzelf.
Wat ook gebeurde: langzaam ontmoette ik steeds meer mensen met vergelijkbare chronische aandoeningen: longcovid, fibromyalgie, CVS, Q-koorts, al deze immuunsysteem-gerelateerde chronische ziektes die sterk lijken op de ziekte van Lyme: we zijn allemaal verschillend maar we delen heel veel.
Inmiddels heb ik een praktijk waarbij ik mensen één op één begeleid, op zoek naar de eigen manier van helen. Om die kwaliteit van leven te vinden. Om weer blij te kunnen zijn, zonder pijn of angst. Om ze te helpen bij het grijpen van die staart. Samen, lotgenoten, oefenen we, praten we en mediteren we. En richten we ons op.
Lucille van Straten sept 2023
