menu
Blog

De eenzaamheid die ziekte heet - Lisa van Ewijk

Een rot ziekte, genaamd lyme, heeft in 2014 bezit van mijn lichaam en geest genomen.
Een ziekte die werkelijk alles in je lijf aantast. Dit alles veroorzaakt door een piepklein beestje, de teek, die je lichaam vol spuugt met bacteriën, virussen en co-infecties. Heel het immuunsysteem gaat onderuit.

De ziekte wordt ook wel de grote imitator genoemd omdat het allerlei ziektes nabootst en het daardoor vaak erg lang duurt voordat de diagnose wordt gesteld. Helaas komt die diagnose dus voor velen te laat, de ziekte is dan chronisch geworden en gaat nooit meer over.

De klachten beginnen met griepverschijnselen maar breidt zich snel uit met spier en gewrichtsklachten, extreme vermoeidheid, darmproblemen, zenuwstoring, bloedcirculatie problemen etc. etc. Steeds meer wordt er aangedaan tot je op een gegeven moment helemaal jezelf kwijt raakt, niet meer/nauwelijks kan lopen, neurologische problemen krijgt zoals spasmeaanvallen, niet meer goed kan praten, denken en herinneren, niet meer tegen prikkels kan etc.

Steeds meer afscheid nemen van je eigen ik en je gewoontes…
Het afscheid begint met moeten stoppen met sport, daarna gedwongen moeten stoppen met werken, niet meer (zelfstandig) naar buiten kunnen, nog geen klein stukje meer kunnen lopen of autorijden tot op een gegeven moment ook afspraken af moeten zeggen omdat je er simpelweg te moe voor bent of de drukte niet meer aankan.

Het leven waar je tot voor kort middenin stond en volop deel van uit maakte is een leven zonder inhoud geworden. Een leven wat zich vooral af gaat spelen op bed omdat zelfs zitten een onmogelijke opgave wordt.

Je lijf schreeuwt van de pijn en verdriet en niemand hoort je. Het leven om je heen raast door. Als je net ziek bent denken mensen nog wel eens aan je en krijg je een kaartje of wel eens bezoek maar hoe verderthet proces gaat hoe minder belangrijk je wordt voor bepaalde mensen om je heen.

Je bent niet meer degene van vroeger, er valt met jou geen lol meer te beleven, je komt nergens meer, mensen begrijpen jou of je ziekte niet, hebben t te druk met hun eigen leven, nemen je dingen kwalijk terwijl je er niks aan kunt doen en je raakt steeds meer in de vergetelheid. Mensen zien je soms alleen als je een iets betere dag hebt en denken dan dat t allemaal wel losloopt. Het leven van anderen gaat gewoon door, maar zonder jou! En jouw leven staat iedere dag meer stil, steeds meer verlies, steeds meer pijn.

Wachten totdat je ’s avonds uitgelaten wordt…
Van achter je raam zie je de supermarkt, nog geen 500 meter verderop. Je hebt dringend een boodschapje nodig maar kan dat simpele kleine stukje niet afleggen. Tranen met tuiten omdat je ook dat weer niet zelf kan. En maar weer wachten totdat je ‘s avonds wordt “uitgelaten”. Zo noemde ik dat maar omdat ik dan even tussen die muren uitgetrokken werd en kon luchten. Je voelt je een waardeloze moeder, partner, vriendin. Je kan niemand meer plezieren doen en voelt je een last. Je wordt steeds afhankelijker van anderen, kan niks zelf meer.

Depressie ligt voortdurend op de loer, proberen je er niet onder te laten krijgen en hoop en kracht te halen uit hele kleine lichtpuntjes.
Steeds meer en meer komt de zorg en hulp niet meer van de kant waar je het het meest van zou verwachten en zelfs heel erg naar verlangt. Steeds meer mensen laten het afweten. Heel veel pijn heeft dit mij gedaan! Je komt er in zo’n periode pas achter wie je “echte vrienden” zijn en voor wie je nog wel belangrijk bent. En steeds vaker denk je: “Het is niet te hopen dat jij ooit eens zo ziek wordt en er ook niemand voor jouw klaarstaat “. Waarschijnlijk komen zulke mensen er dan pas achter, HELAAS.

Wie mij altijd hebben bijgestaan weten dit zelf, deze mensen ben ik eeuwig dankbaar hiervoor en hebben ook voor altijd een gouden plek in mijn hart.

Nu ik gelukkig na lange tijd goed vooruit ga weet ik na deze keiharde les waar mijn prioriteiten liggen en waar mijn energie, waar ik erg zuinig mee om moeten blijven gaan, naartoe gaat.

En nog één ding: hoe druk je het ook hebt in je leven vergeet nooit een klein beetje liefde en aandacht aan een ander te geven…