menu
Blog

Hallucinaties door Lyme - Anoniem

Na 3 jaar ups en downs met mijn gezondheid, ben ik nog niemand tegengekomen die ontkende dat de psychische draaglast van de ziekte van Lyme zwaar is.
Toch was het alleen mijn behandelende arts die me vertelde dat hallucinaties inderdaad een symptoom kunnen zijn van deze ziekte.
Allemaal goed en wel, maar hoe ga je hier mee om? Wanneer weet je of je hallucineert of niet? En hoe gaat je omgeving hiermee om?

Ik heb tweemaal een maand rondgelopen met hallucinaties.
De eerste periode waren er duidelijke visuele herkenningspunten of verschillen die me herinnerde dat wat ik zag, niet echt was.
Meer dan een jaar later meldde mijn arts me dat mijn bloedwaarden heel goed waren en ik geen chronische patiënt meer was.
Dit was tot ik een familielid verloor.
De pijn en vermoeidheid sloegen hard toe, maar deze waren niet het zwaarst. Ik had weer hallucinaties. En deze keer kon ik werkelijkheid en hallucinaties niet onderscheiden. Mijn herkenningspunten vielen weg aangezien het deze keer auditief afspeelde.

Je begint meer dan ooit te twijfelen aan jezelf. Je emotionele draagkracht, of je ooit echt ‘gezond’ kan zijn (als er al zoiets bestaat) en of al dit vechten tegen jezelf het waard is als je toch telkens weer opnieuw moet beginnen.
Nu is het weer bijna een jaar later en mijn gezondheid is beter dan 3 jaar geleden.

Ik word nog steeds kwaad wanneer ik mensen hoor zeggen, “Je moet er gewoon mee leren leven”.
Wie dit zegt, weet niet wat voor impact deze ziekte heeft; wat we allemaal opgeven en hoe hard we elke dag vechten om verder te kunnen en weer een klein beetje beter of ‘gezonder’ te worden dan de dag er voor.
Of je hallucineert, een depressie of andere psychische gevolgen hebt naar aanleiding van de ziekte van Lyme, het blijft moeilijk. Men zal niet altijd even goed begrijpen hoe sterk we zijn. Niet alleen fysiek, maar ook psychisch.
Ik heb geleerd wat mijn lichaam fysiek aankan.
Bovenal leerde ik in de afgelopen 3 jaar hoe sterk ik psychisch ben. Ik blijf vechten en doorgaan om niet een slachtoffer te zijn van mijn gezondheid, maar een overlever. Een vechter en doorzetter.

Het is niet omdat het in ons lichaam, ons bloed en hersenen zit, dat het onzichtbaar is.
Wij zijn zichtbaar als personen.
En wij maken alle mogelijke symptomen zichtbaar, fysiek of psychisch.

Deze ervaring is geschreven door Anoniem 22 jaar naar aanleiding van de week van de Psychiatrie.
Echte naam is bekend bij de redactie