Stap voor stap

Meranda en zus Gea bij de start van het Pieterpad

Mijn zus (Gea) kwam op het idee. “Laten we het Pieterpad gaan lopen”. Wandelen met de hond(en) is één van mijn grootste hobby’s dus het idee was niet zo gek. Maar hoe zou ik ooit het Pieterpad kunnen lopen?
Ik zei: Ja, al voelde ik van binnen wel een soort van paniek. De tocht volbrengen leek me een onmogelijke opgave. Mijn lichaam schreeuwde bijna… Nee! Dat kan je niet!! Maar mijn gevoel zei, ik kan het toch gewoon proberen? Gewoon doen, stap voor stap. Ik zie wel. Geen verwachtingen, geen hoop op resultaat maar gewoon lopen. Het zou niet makkelijk worden maar vast prachtig.

Ruim 4 jaar later

We zijn ruim 4 jaar geleden samen met Askja, mijn Duitse herder, gestart in Pieterburen. Wat een tocht, elke keer weer een stukje verder. Het werkt bijna verslavend en soms ook demotiverend als ik me realiseerde hoever we nog moesten.
Weer een stukje verder, al is het maar een paar kilometer. Alle stappen tellen. Soms gedacht, ‘we zijn er bijna’, soms gedacht ‘we komen er nooit’. Ik ontdekte dat als ik maar blijf lopen, dan kom ik  vanzelf in Limburg.
Vanaf Venlo mocht ook Sunna (jonge hond) mee en op 7 november 2020 stonden we op de Sint Pietersberg, de Finish!!
We hebben er ruim 4 jaar over gedaan en de route in 49 etappes gelopen.

Aanpassen

Meranda met hond Askja tijdens de tocht

We moesten natuurlijk alles aanpassen aan dat wat kon, ook de afstanden. Gea heeft de hele weg de rugzak voor ons tweeën gedragen. En die rugzak was zwaar… Zelfs het water voor de hond(en) stopte ze als vanzelfsprekend in haar rugzak. Ik kan niets dragen, dat is te zwaar, dus hoe fijn is het als ik die last niet hoef te dragen? Volgens haar is mijn onzichtbare rugzak (chronische lyme) al zwaar genoeg. Hoe lief en waardevol.

Het is prachtig om op deze manier door heel Nederland te mogen lopen. Van Noord naar Zuid.
We hebben onderweg veel gezien. Wat een prachtige route om te lopen. De rust in het Noorden was het fijnste om te lopen, de drukte in het Zuiden was voor mij zwaarder. Maar ook dat heb ik overwonnen. Fysiek en mentaal was het pittig maar hoe fantastisch om te ontdekken dat het kan.

Wat een prachtige tocht.

Ik kan het

Ik ben tijdens de tocht vaak geconfronteerd met mijn beperkingen, mijn overprikkeling en mijn kwetsbaarheid. Maar ik heb ook kunnen ervaren hoe ontzettend krachtig ik ben. Ik kan het! En die ervaring is goud waard!

Meranda, zus Gea en de honden Askja en Sunna bij de finish!

Ik heb de tocht helemaal zelf gelopen, ik zou de tocht nooit alleen kunnen lopen. Mijn lieve fantastische zus heeft het mogelijk gemaakt, mijn honden hebben me gemotiveerd, mijn man heeft me gestimuleerd…
En toch, heb ik de tocht helemaal zelf gelopen, 498 kilometer!

Ik hoop dat iemand hier een sprankje hoop uithaalt. Ook ik voel weleens de wanhoop en de uitzichtloosheid die deze ziekte met zich brengt, en dan ontdek ik ineens dat er nog steeds iets te bereiken valt, dat ik kan dromen en doelen kan halen.
Dat ik ondanks alles ontzettend veel kracht hebt. Dit gevoel wens ik iedereen toe.

Meranda Passies (52 jaar)