In een nieuwe publicatie van Rudenko en collega’s over persistentie wordt uitgebreid besproken hoe de Borreliabacterie onder stressvolle omstandigheden verandert in persistente vormen.
Persisters kunnen verschillende groottes en vormen aannemen, waarbij ze van de bekende beweeglijke spirocheet vorm veranderen naar ronde vormen, L-vormen of biofilmachtige microkolonies. Deze persistente vormen van Borrelia blijven ondanks agressieve antibioticabehandeling levensvatbaar en kunnen weer worden omgezet in de beweeglijke spirocheetvorm in een gunstige groeiomgeving. Bepaalde ziekten veroorzaakt door pathogene bacteriën (bijvoorbeeld tuberculose, syfilis of lepra) zijn gewoonlijk chronisch van aard en keren vaak terug, ondanks antibioticabehandeling.
Huidige antibiotica zijn efficiënt in het doden van de groeiende vorm van spirocheten, maar ze hebben onvoldoende activiteit tegen niet-groeiende persistente vormen. Monotherapie met antibiotica slaagt er niet in om Borrelia spirocheten in een reageerbuis uit te roeien en laat zowel levensvatbare als persistente vormen van de bacterie achter bij behandelde proefdieren en mensen. De voor de hand liggende behoefte aan antibiotica met sterke anti-persister activiteit heeft geleid tot de identificatie van geneesmiddelen die anders werken dan de huidige antibiotica die voor de ziekte van Lyme worden gebruikt. Zo zijn er combinatiebehandelingen van drie soorten antibiotica om de persistente vormen te bestrijden (met name daptomycin + doxycycline + cefoperazone) die in onderzoek in het laboratorium beter werken dan de huidige monobehandeling.
Ook bespreken de auteurs een aantal oliën die een sterke anti-persister activiteit hebben in onderzoek in het lab. Totdat dezelfde experimenten in mensen worden uitgevoerd, blijven we steken op het niveau van discussie. Het succes van de therapie hangt af van hoe vroeg de antibioticabehandeling is gestart.
De vraag is hoe vroeg vroeg genoeg is om een antibioticabehandeling te starten om persistervormen te voorkomen, aangezien in een reageerbuis (in vitro) een 7-10 dagen oude Borrelia kweek al meerdere persistente vormen van de ziekteverwekker bevat. Als een persoon geen erythema migrans krijgt na een tekenbeet of deze onbehandeld blijft, zal de antibioticabehandeling niet tijdig worden gestart.
Hoeveel tijd kan de beweeglijke vorm van de bacterie nodig hebben om zijn morfologie te veranderen of zich te verbergen wanneer dergelijke veranderingen in vitro in minuten of uren kunnen plaatsvinden?
Zelfs als antibiotische monotherapie wordt gestart kort na blootstelling aan een teek, kan de Lymeziekte-behandelingsparadox hoe dan ook optreden.
De huidige antibiotische monotherapie kan de oorzaak zijn van het ontstaan van een subpopulatie van persisters in het lichaam. Dit is bewezen door de bevestiging van chronische infectie bij meerdere diersoorten en mensen. Onvermogen om chronische lyme te begrijpen kan leiden tot verkeerde diagnoses en onvoldoende behandeling. De kans dat chronische lyme ontstaat door een aanhoudende infectie is reëel. Ongeacht de oorzaak van chronische lyme, d.w.z. persistente vormen die verborgen zijn in biofilms, vormen zonder celwand of ronde vormen, zijn de behandelingsopties voor al deze persistente vormen zeer beperkt.
Om dit probleem aan te pakken, is nieuw uitgebreid onderzoek nodig naar het complexe onderwerp chronische lyme.
Contact
Zoeken