Contact
Zoeken
Toen mijn zoon op school een wensje mocht opschrijven, schreef hij dat hij wilde dat mama niet meer ziek was. Dat deed pijn. De afgelopen jaren wil mijn lichaam niet wat ik wil.
Ik ben regelmatig het gevecht aangegaan met mezelf. Boos, verdrietig, teleurgesteld. Maar je moet doorgaan! Doordat ik liever niet praat over mijn lichamelijke ongemakken begrijpen mensen het niet. Je ziet het tenslotte niet.
Ik stond op een festival en een paar maanden later kon ik het tikken van een klok niet eens meer verdragen.
Ik moet accepteren als het een mindere dag is.
Jezelf verzetten kost tenslotte meer energie.
Ik ben een eigenwijze doorzetter.
Pas als ik denk neer te vallen stop ik.
Buiten adem naar boven strompelen en op de grond zitten huilen omdat ik niet meer kan.
Zwevend kom ik vaak de dagen door. Alsof ik de hele dag dronken ben.
Bang dat ik kan vallen, dan wil ik snel naar huis. Je ontwikkelt ook een angst.
20 jaar hard gewerkt in de verpleging. Afgekeurd voor het werk dat ik deed. Ik kon mezelf niet eens douchen. Laat staan een ander helpen.
De begeleiding van de Arboarts was teleurstellend.
Ik moest regelmatig gaan zitten of zelf een rollator van cliënt vasthouden.
Ik wilde niet thuis zitten. Ik wilde zorgen!
Ik voelde onbegrip. Je kan beter iets hebben wat zichtbaar is.
Het was een combinatie van verschillende factoren.
Eerst een diagnose post-commotioneel syndroom.
En volgens de psycholoog was er nog een onverwerkt trauma vanuit de scheiding plus een verwaarloosde burn out.
2018 werd ik doorgestuurd naar het Radboud in Nijmegen; daar werd het eindelijk duidelijk. Ik had lyme.
Vatbaar voor elk virus.
Ik kreeg tussendoor een zware longontsteking en corona.
Herstel lijkt langer te duren dan normaal.
Ik kreeg veel medicatie en zag verbetering.
In de coronatijd digitaal in de strijd met het UWV
En door mijn koopwoning was ik genoodzaakt snel werk te vinden omdat er geld moest binnen komen.
Ik kon nog geen traplopen. Hulp vragen had ik nooit geleerd.
Als alleenstaande moeder had ik veel zorgen. Zware tijd achter de rug en thuis onderwijs moeten geven aan een puber en een kind met een zware vorm van autisme.
Stress door het vinden van een baan. Wat kan ik?
Met mijn opleidingen tandartsassistente en verpleging kon ik niks meer?
Ik was geen leuk sociaal mens.
Alle energie ging naar mijn herstel.
Af en toe een activiteit maar daar moest ik daarna lang voor herstellen.
Ik behaalde 2 diploma’s en vond een baan.
Ik mocht starten met een revalidatie traject.
Het was een zeer intensieve periode.
Nu nog fysiotherapie 2x per week.
Teleurgesteld toen mijn arts zei dat ik een ander doel moest gaan bedenken omdat deze niet haalbaar was
Voor ik ziek werd ben ik gestart met trainen voor de Alpe d HuZes en moest helaas stoppen. Toch is opgeven geen optie.
Gefrustreerd als ik hoor dat sommige een uitkering ontvangen die gewoon kunnen functioneren door zwart bij te verdienen.
Ik kom vaak al uitgeput mijn werk binnen. Maar ben dankbaar te mogen werken.
Ik doe regelmatig oordoppen in.
Ik ga niet naar een personeelsfeest.
Ik wil niet naar een drukke vergadering.
Ik werk het liefst in rust. Mijn eigen werkplek zonder te veel prikkels.
Ik heb plezier in het werk wat ik doe. Het is gezellig. Maar stiekem ook vermoeiend.
Ik wens niemand toe om te ruilen.
Toch zou het makkelijk zijn als mensen even kunnen ervaren wat ik voel.
Nu kleine stapjes vooruit.
Soms een grote stap terug.
En weer door!
Rebekka, 42 jaar
