Evelyn schrijft een gedicht over haar ervaring met de ziekte van Lyme.

Nog zo’n vakantie, die zich voornamelijk horizontaal afspeelt.

Binnen 4 muren.

Nog zo’n vakantie waarop we de wereld aanschouwen van op afstand, beetje zoals Netflixen, maar zonder ruime keuze.

De wereld ontwaakt, er wordt gedanst hier en daar, gereisd naar exotische en minder exotische bestemmingen.

We dragen het wel, ja hoor, met toch wat pijn in de borststreek, soms een traan hier en daar.

We gunnen het iedereen, iedereen die ons lief en minder lief is.

Toch is het verlangen, naar meer soms te overweldigend, snakkend naar adem, snakkend naar normaliteit.

Het afscheid nemen van wie je was, van wat je kon, van je oorspronkelijke dromen en plannen .. is geen evidentie.

Jezelf heruitvinden op een light niveau, beetje zoals een avatar vraagt aanvaarding, o my god zoveel aanvaarding.

Wat zouden we graag een normale week hebben, of een dag! We nemen genoegen met een dag.

Pijnloos en vol energie, gewoon zoals het hoort, zoals gewoon, gewoon zou zijn.

Dan gaan we naar Parijs! En dansen, en Hawai, de hula leren of zo. Dan willen we vrienden en liefde en muziek Geen angst, geen verdriet, geen uitputting.

Vandaag maken we Frankrijk in ons tuinparadijs! Het is met baguette en zo (glutenvrij of course), de lavendel hebben wel al, de streken ook.

(Soms heb je van die mijmerende dagen nodig om de volgende weer te kunnen dragen. We zijn ok).

Fijn die vakantie zou je zo denken. Is het ook, denk ik. Toch niet zonder obstakels en verwarring.

Kindje thuis, leuk, maar daar gaan de meeste dutjes en mijn goede vriend routine (die vroeger mijn vijand was).

De zon is fijn, maar waarom die drukte daarbij. Die rolstoel rijdt precies telkens tegen richting de massa in. Rolstoel toch! We banen ons een weg erdoor, met oordoppen daarbij en de nodige passie bloemdruppels.

De festivals, de barbecues, de zonsondergangs momentjes, het keuvelen tot in de late uurtjes met een glaasje rosé, yoga op het strand, de reis, met volgepropte auto .. voor dit alles moet ik passen, voor hetgeen waar ik vroeger voor op de eerste rij stond.

Ik volg hier en daar op facebook en instagram hoe de anderen de wereld laten verder draaien. Soms met een lach, soms met een traan.

Ik geniet van wat ik kan, in een kleinere wereld. Ik geniet intenser van kleinere dingen. Heel dankbaar hiervoor.

Maar nu ben ik klaar om die kleinere dingen weer wat groter te maken.

Lieve medicatie, ik dank u voor uw medewerking, doe je werk aub.

I’ll be good.