Ode aan mijn dierbare vriendin

“Ze krijgen mij er niet onder!” riep ze in de eerste periode dat ze ziek werd. Potverdikkie wat houdt ze zich al lang aan haar woord. Al meer dan 20 jaar.

Ik denk dat ik met recht kan zeggen dat ik er al lang niet meer geweest zou zijn.

Hierbij wil ik een ode brengen aan het meest dappere mens die ik ken.

Ze groeide op in een warm, liefdevol nest. Als vriendinnen hielden we ervan om te wandelen, dansen, biertjes te drinken, boekentips uit te wisselen…

Toen we, bizar maar waar, allebei lyme kregen, werd onze band nog dieper.

‌

Bezoekje

Een tijdje geleden kon ik sinds een paar jaar weer naar haar toe. Die bezoekjes zijn niet meer dan een paar minuten, vooral in stilte.

Na een knuffel, die anders is dan alle andere, zaten we naast elkaar. Ik probeerde te resoneren. Contact te maken zonder te praten.

Ik zag vogeltjes in en uit de berk vliegen. Even kon ik in haar wereld zijn. Ik voelde me dankbaar dat ik zo dichtbij mocht komen.

Vanuit die plek gezien, overzag ik nog scherper de hoeveelheid ruis in vele levens.

‌

Tripjes

Haar onnoemlijke diepe wijsheid ontwikkelt zij vooral intern, maar bereikt mij wel degelijk. Zij heeft mij als geen ander geleerd dat je in de meest erbarmelijke omstandigheden nog altijd een bepaalde keus hebt.

We wandelen, galopperen met paarden over het strand, eten tapas met rood gelakte nagels en naaldhakken aan en kanen eindeloos veel chocola bij onze cappuccino’s… alleen dan allemaal in ons hoofd.

Het grote voordeel van zulke tripjes, is dat het altijd en overal kan.

‌

Oordelen

Er zijn in haar leven veel mensen weggevallen. En zij begrijpt het.

Ze begrijpt zelfs alle mensen die oordelen.

Als ik er af en toe doorheen zit, is zij een van de weinigen die dat weet. En hoewel ze niet veel kan sms-en, weet ze keer op keer precies te sturen wat ik even nodig heb.

‌

Verdragen

Gaat het ooit veranderen?

Ik weet het niet.

Van die dappere kanjer heb ik geleerd om te leven met dat ongewisse.

We hebben bewezen dat alle opgebouwde gewoonten weg kunnen vallen. Dat het er niet toe doet wat de een en wat de ander geeft. In de kern van ons wezen zijn wij verbonden.

‌

Trots

Ik ben onnoemlijk trots op wie zij is. De stralende vrouw die gevangen zit in een lichaam dat totaal niet bij haar wezen past. En toch leert zij mij de waarde van de eenvoud, het gebaar, de intentie.

Zij heeft woord gehouden met haar uitspraak “Ze krijgen mij er niet onder!”

Ook als het misschien zo ver komt dat ze dit leven los zal laten.

Zij gaat door zonder de stralende glans in haar ogen te verliezen!

‌

Anoniem