Door Lauri Giepmans
Dit artikel is verschenen in de zomereditie 2024 van het Lyme Magazine. Wil jij op de hoogte blijven word dan nu lid van de Lymeverening. Je ontvangt dan 3 x per jaar het Lyme Magazine bij jou thuis op de mat.
De lepeltheorie (Spoon Theory in het Engels) is een essay geschreven door Christine Miserandino in 2003 waarmee zij uitlegt hoe het is om lupus te hebben. De lepeltheorie kwam tot stand toen zij met een vriendin in een restaurant zat en deze vriendin vroeg hoe het is om weinig energie te hebben. Om energie tastbaar te maken, pakte ze een aantal lepels van tafel en legde die bij elkaar, om daarmee zichtbaar te maken hoeveel energie ze had en hoeveel energie elk van haar taken wegnam. De lepeltheorie wordt door veel mensen met een chronische ziekte gebruikt om te communiceren hoe het is om ziek te zijn. Het begrijpen van de lepeltheorie kan voor jou handig zijn om aan mensen in jouw omgeving uit te leggen hoe het is om met weinig energie te leven, en kan je helpen om je energie beter te verdelen over de dag.
Hoeveel lepels iemand heeft en hoeveel lepels een bepaalde activiteit kost, hangt af van de persoon, het ziektebeeld en de klachten die iemand heeft. Laten we twee mensen in ons hoofd nemen. Als eerste hebben we de gezonde Ellie. Verder hebben we Dennis met de ziekte van Lyme. Laten we hen door de dag heen volgen.