Leven na de diagnose

“Na 22 jaar kreeg ik in mei ’15 mijn diagnose. Als het zo lang gaat duren, laat je de moed zakken en denk je dat er geen diagnose meer komt. En onverwacht kwam deze dus wel…

Ik ben dan ook de 1e arts die mij geholpen heeft om de Borrelia terug te dringen tot een aanvaardbaar niveau en de 2e arts die de strijd aanging met de vele co-infecties en virussen, enorm dankbaar.

Ik kan nu leven met Lyme en een aanvaardbaar, leuk leven leiden. Is dat makkelijk? Zeker niet. Ik heb een blijvende revalidatie.

Na mijn behandeling door de neuroloog in Duitsland, nov ’17, moest ik opnieuw leren lopen, want ik kon alleen strompelen achter een rollator. In sept ’15 was ik plotseling weduwe geworden, net een maand voordat ik met de behandelingen begon. Ik stond er nu ook nog eens alleen voor. Na mijn behandeling in Duitsland mocht ik 1 week tot rust komen van mezelf, want ik was doodop. Het was nog erger dan de chemobehandeling in 2012. Na die week heb ik symbolisch een stok bij de deur gezet. Want niemand zou tegen mij zeggen dat je nog moet gaan lopen, want dat was de opdracht van de neuroloog, elke dag lopen.

Zo ben ik van start gegaan, met de rollator, elke dag een extra lantaarnpaal erbij. En doortrainen, los leren lopen met de mensen uit de buurt en vriendinnen. Drie maanden later kon ik 5 km los lopen. Ik heb gehuild van blijdschap. Dit had ik nooit gedacht en wat vond ik dat fijn. Toen was de toon gezet en ben ik door blijven lopen. En opnieuw drie maanden later kon ik 10 km lopen. Ik was apetrots. Mijn conditie ging met sprongen vooruit. Ik was een paar maanden eerder door toedoen van een vriend lid geworden van een zeer leuke club en vanaf dat moment ben ik wandelingen gaan organiseren. Ik moest toch lopen en met anderen erbij kon ik wat verder van huis lopen. Dat doe ik inmiddels sinds juni ’18 Ik vind het zo leuk dat ik al meer dan 300 evenementen heb georganiseerd. Dat niet alleen, ik heb via die club veel leuke en lieve mensen ontmoet die me ook dierbaar zijn. Inmiddels gaat het lopen zo goed dat ik wel 20 km kan lopen met een snelheid van bijna 6 km/u. Gemiddeld loop ik per week 55 tot 65 km.

Daarnaast ben ik via een lotgenoot ook met koud waterzwemmen begonnen. Zal eerlijk zeggen, ik zei steeds nee hoor, mij veel te koud. Toch ben ik gestart in de zomer van ’20. Via mijn maatje inmiddels kreeg ik superbegeleiding. En het 1e jaar was echt niet altijd leuk. Nu vind ik het heerlijk, ook in de winter. Ik heb zelfs mijn eigen badje op mijn dakterras. Ik heb gemerkt dat je met klachten zeker het koude water in moet. Het effect is dat het water je lichaam reset en je lichaam opnieuw laat opstarten zonder klachten. Dit doe ik nu elke week.

Verder doe ik veel vrijwilligerswerk: ik geef leiding bij Gezond Natuur Wandelen; zit in de organisatie van de Fiets4daagse; zit in het Pastoraal Team en heb de functie coördinator over 30 vrijwilligers die ik aanstuur en ik ben coördinator van het kerkblad en stuur 4 jongeren aan.

Op een mindere dag neem ik een snipperdag en blijf thuis, pak een boek en neem meer rust. Dat is dan ook echt nodig. Ik ben dankbaar dat ik zo positief ben, maar ook een enorme wilskracht heb om dit alles te kunnen doen.”