Onmacht
Ik was inmiddels gestopt met alles in mijn dagelijks leven. Ik lag vooral in bed, maar probeerde toch van elke dag nog iets te maken en te kijken wat ik nog wél kon, al was het maar klein. Vanwege de klachten had ik al heel wat ziekenhuizen in Nederland gezien, maar niemand wist wat er met mij aan de hand was. Vaak kreeg ik te horen: “Je bent jong, misschien ben je te druk, het zal vast psychisch zijn of stress.
Wat een onmacht als je jaren moet strijden voordat iemand je serieus neemt. Vooral omdat je zelf diep van binnen weet en voelt dat dit niet psychisch is. Ondanks alles zag ik mezelf nooit als ziek, maar gewoon als mens. Ik heb alles aangegrepen in de hoop dat er duidelijkheid zou komen: therapieën, alternatieve geneeswijze, leefstijl aanpassingen en hele trajecten in het ziekenhuis.
Jarenlang kwamen er steeds meer klachten bij. Totdat ik op een ochtend wakker werd en helemaal niet meer kon functioneren. Mijn lichaam wilde niks meer, ik kon niets meer. De huisarts constateerde een hartritmestoornis.
Er was inmiddels van alles te zien wat niet klopte in onderzoeken en in mijn bloed. Nooit kwamen er antwoorden. Tot die dag. Mijn huisarts zei: Er moet een ziekte zijn waar al jouw klachten onder vallen, ik kom uit op lyme.”
Toen viel alles samen. Op mijn 12e heb ik de ziekte van Lyme gehad en ben ik drie keer behandeld met kuren. Waarschijnlijk is er toch een rest achtergebleven die er op latere leeftijd in de vorm zoals hierboven geschreven is uitgekomen. Nu volgde een intensief traject op een speciale afdeling in het Radboud UMC. En, eindelijk na al die tijd, kwam in 2019 een arts die ze: “Ik ga je helpen en behandelen.”
Dankbaar
Ik had gewoon tranen van opluchting. Na zoveel jaren had ik dan eindelijk antwoorden op al mijn lichamelijke klachten en was er iemand die mij kon helpen. Maar dan? De diagnose is een ding, maar het behandelen, daar begint het pas.
Zoveel vragen volgde: kan ik nog verbeteren, word ik beter, hoe ziet de toekomst eruit? Niemand heeft die antwoorden, want dat is voor elke patiënt anders. Familie, dankbaarheid en hoop hebben mij altijd door dit proces heen gesleept en houden mij nog steeds op de been. Ik ben er altijd in blijven geloven in dat een dag zou komen dat ik beter zou worden. Door zo sterk te blijven geloven, positiviteit en dagelijks te visualiseren dat je weer iets kunt, verandert je hele mindset.
Lichtpuntjes
Ik ben in contact gekomen met iemand die onderzoek heeft gedaan naar voeding en ziektes. Van haar kreeg ik hele waardevolle tips. Ik eet inmiddels vegetarisch, suiker– én glutenvrij. Sinds ik begon met suikervrij eten was dat voor mij het eerste moment na 2,5 jaar dat ik weer kon eten.
Ik heb een hele lange weg bewandeld met diepe dalen maar nu kan ik 32 uur werken, sporten en leuke dingen doen. Iets dat ik jaren geleden nooit had durven dromen. Ik blijf nu redelijk stabiel met medicijnen. Ik weet dat niks zeker is in het leven en ik ben dankbaar voor elke dag. Ik wil graag iedereen meegeven: ieder proces is anders en hoe zwaar het ook is, blijf hoop en geloof houden. Heb vertrouwen! In elke donkere dag zit ergens dát lichtpuntje om je aan vast te houden.
Contact
Zoeken
