Volgens artsen was ik een fantast

Ik ben een man die dit jaar 90 hoopt te worden. Al vele jaren heb ik chronische lyme.
Ik heb al meer dan 50 jaar een eigen bos van bijna 1 ha, waarop een stacaravan staat. Hierin werk ik en verblijf ik regelmatig met mijn gezinsleden.
Tot het jaar 2000 had ik daar al vele teken (50?) opgelopen die we zelf verwijderden.
In hetzelfde jaar voelde ik mij grieperig onder de douche en kreeg ik een stekende pijn in mijn been. Er was een rode vlek met een teek. Ik had wel eens iets van gehoord van een giftige teek, dus ging ik ermee naar de huisarts.

Hij lachte me vierkant uit. Het kon niet want teken waren alleen in de zuidelijke landen. De plek werd steeds groter, omdat ik gelezen had dat je antibiotica moest gebruiken ben ik terug gegaan naar de huisarts. Helaas kreeg ik geen medicijnen. Ik ging op vakantie en na die 14 dagen was de plek zo groot als een tennisbal.
Ik ging weer naar de dokter, maar nee het is geen lyme want dan moeten er kringen zijn. Wat ik had is gewoon een rode vlek. (Die wordt bij de voorlichting zelden genoemd !!) Dus geen pillen.

Ik was boos en belde de GGD in Tilburg. Die zeiden meteen dat ik medicijnen nodig had en stuurden twee boekjes op met foto’s met een duidelijke rode vlek. Toen ik terugging naar de huisarts was deze nijdig, maar ik kreeg gelukkig pillen. In de jaren daarna had ik nog regelmatig een verkeerde teek, waarbij ik bij verschillende artsen geen of te weinig pillen kreeg. Bij bloedonderzoek werd geen Borrelia aangetroffen, dus volgens artsen was ik een fantast.
Bij een bloedonderzoek in Weert zagen ze dat -door de antistoffen- dat ik besmet was. Via hen kwam ik in contact met een homeopathische arts die mij jarenlang heeft begeleid. Door regelmatig diverse druppels (o.a. Samento en Kaardenboltinctuur en vele anderen) ging het jaren goed. Helaas overleed zij en moest ik zelf, maar wat aanmodderen.

Een keer kreeg ik een grote bloedblaar op mijn bovenarm en in mijn lies een “derde bal, 4 cm”. De huisarts wist niet was het was, maar in die week kwam ik bij een huidarts voor de jaarlijkse controle op huidkanker. Die keek op zijn pc en zag dat het lyme was (Borrelia lymfocytoom) daarnaast had ik een vuurrode binnenkant van mijn armen (Acrodermatitis hornica atrophicans). Dus lyme.

Zo heb ik jarenlang gezocht in mijn omgeving (50km) om bij een arts/homeopatische arts of andere “deskundige” steun te vinden. Dit heb ik helaas niet gevonden. Daardoor heb ik eenzaam veelal alle kwalen die voor lyme op de lijst staan ondergaan. De medische wereld heeft geen enkel begrip voor wat je moet doorstaan. Je bent een moeilijke patiënt. Mijn huisarts toonde uiteindelijk wel begrip, maar was ook zoekende en is onlangs met pensioen. Nu heb ik een jonge vrouw als huisarts ze weet van teken, maar daar houd het op. Onlangs ging het weer mis. Terwijl ik met de auto reed zag ik ineens alles dubbel. Twee vrachtauto’s komen op je af en de rechter witte streep is onduidelijk, dus zo snel mogelijk weer naar huis. Via de oogarts met een correctieplaatje in mijn bril en zie ik gelukkig weer. Ik heb ontzettende pijn bij het plassen. Ik heb drie dagen achtereen een potje ingeleverd. Nee, het is geen blaasontsteking. Ik smeek om antibiotica maar krijg het niet!

Gelukkig heeft de Lymevereniging twee boekjes “Vroege diagnose…”Neuroborreliose’”
De volgende morgen geef ik er een aan de huisarts en wijs ik haar op blz. 9 en volgende. Daar staat precies geschreven wat ik al drie dagen heb verteld. Daar staan ook de medicijnen vermeld die ik nodig heb. Ondanks dat het zwart op wit staat kost het heel wat moeite om de nodige medicijnen te ontvangen.

Na 3 dagen antibiotica kon ik weer pijnloos plassen en na enkele weken kon ik weer gewoon met twee ogen zien. Het gaat weer redelijk, omdat je met veel ongemakken hebt leren leven, maar soms wordt je weer angstig van wat je nu weer kan overkomen.
Mijn vrouw en ik zijn beide 89 en wonen zelfstandig en gaan elke dag een paar kilometer wandelen. Naar de huisarts gaan we zo min mogelijk. Zij vindt dat we al oud genoeg zijn dus krijgen geen onderzoeken als er iets niet goed gaat.

Ik ben al een tijdje lid van de Lymevereniging en vind dat ze de laatste jaren ontzettend goed hebben gewerkt. Alle lof dus voor de voorzitter en zijn team. Hartelijk dank aan u allen.

De strijd die je alleen moet voeren tegen onbegrip en onwil is nauwelijks vol te houden. Je gaat van lyme blijkbaar niet vlug dood, maar ik kan me voorstellen dat sommigen geen uitweg meer zien en er zelf voor kiezen.