Hoop blijf ik altijd houden

(Over)leven
Ik ben Annefleur, 25 jaar oud en ik ben 11 jaar ziek. Sinds 4,5 jaar weet ik dat ik de ziekte van Lyme heb. Ik was bezig met mijn droomopleiding, verloskunde. De klachten waren onzichtbaar en met genoeg eigenwijsheid en doorzettingsvermogen wilde ik deze droom niet opgeven. Ondanks dat mijn lijf heel hard aan de rem trok.

Al jaren was ik in de weer met ‘vage’ diagnoses. Wat allemaal begon met Pfeiffer in 2010 en overliep in Chronisch Vermoeidheidssyndroom, prikkelbare darmen, blaasproblemen, concentratieproblemen en ga zo maar door. Niemand in de medische wereld wist wat ik had en ik voelde mij niet serieus genomen. Gelukkig heb ik nooit aan mijzelf getwijfeld.

Mijn kantelpunt kwam in de zomer van 2016 door een zware longontsteking. Alles in mijn lijf viel uit en ik voelde dat mijn hele lichaam op was. Toen belandde ik in het ziekenhuis en ik ben sindsdien niet meer opgeknapt. Ik durfde op een gegeven moment niet meer te slapen, omdat ik bang was dat ik niet meer wakker zou worden.

Diagnose
Ik weet het moment nog goed. Tranen van opluchting, de ziekte van Lyme was de uitslag. Hier heb ik op geproost met een wijntje. Ik had nog geen idee wat mij te wachten stond… Ik had mij gelijk ingeschreven voor een andere opleiding en dacht dat ik snel beter zou zijn. Helaas bleek niets minder waar en zit ik nu al bijna vijf jaar ziek thuis.
Op dit moment heb ik vier jaar aan behandelingen achter de rug en ben ik vier longontstekingen verder. Het was een paar keer kantje boord, dus dat ik er nog ben voelt als een wondertje.

De afgelopen vier jaar heb ik veel inzicht gekregen in welke infecties ik naast Lyme allemaal in mijn lijf heb. Het voelt vaak als dweilen met de kraan open, omdat mijn immuunsysteem nog altijd zo verzwakt is. Toch blijf ik proberen de puzzel verder op te lossen. Hoop op een betere toekomst geef ik nooit op. Mijn nieuwe droom is om zelfstandig naar de supermarkt te kunnen en weer een beetje ‘mens’ te voelen. Meedoen met de gewone dingen. Dat ik vaak buitenshuis in een rolstoel zit zie ik allang niet meer, het geeft mij mogelijkheden en ik kijk graag naar oplossingen in plaats van beperkingen.

Acceptatie
Het maakt mij erg verdrietig dat iedereen doorgaat om mij heen, studies worden afgerond, iedereen lijkt een fase verder te gaan en ik voel mij nog steeds gevangen in mijn zieke lijf. Al bijna vijf jaar staat mijn leven stil. Ik ben een mensen mens en ben het liefst omringt met mensen om mij heen. Dat dit door mijn ziekte niet meer kan en ik zoveel moet missen went niet. Nu ben ik 90% van de dagen alleen thuis, te ontprikkelen en energie te sparen voor wat ik gepland heb staan. Trots ben ik op de mensen die ik om mij heen heb die onvoorwaardelijke steun bieden en nog altijd de ‘oude Fleur’ in mijn ogen zien. Zij zijn mijn lichtpuntjes en slepen mij erdoor heen. Onzichtbaar ziek wil niet zeggen dat er geen verdriet is, maar hoop blijf ik altijd houden.